ТӘУЕЛСIЗБIН

Тәуелсiзбiн!
​Тәуелсiзбiн мен бүгiн.
​Келдi, мiне, азаттығым, теңдiгiм.
​Бостандықта бойлығым мен ендiгiм.
​Шешiл ендi, шемен болған шерлi үнiм!

Қарсы қарап қатал мынау заманға,
​айналдық бiз қайтпас, қайсар қамалға.
​Алды бүгiн тәуелсiздiк тау, тасым,
​орман,
​көлiм,
​​​далам менен балам да!

Жаным менiң,
​қаным менiң тәуелсiз.
​Арым менiң,
​жарым менiң тәуелсiз.

Заңым менiң,
​бағым менiң тәуелсiз.
​Әнiм менiң,
​​дәнiм менiң тәуелсiз.

Тәуелсiзбiн! –
​танып тұрмын өзiмдi.
​Ұшырамын қанат байлап сөзiмдi.
​Ешкiм ендi көкiрегiмнен итерiп,
​ешкiм ендi шұқымайды көзiмдi.

Тәуелсiз ғой ойым менен ұғым да,
​бақыт құсым қонды келiп тұғырға.
​Тәуелсiздiк алды бүгiн, қараңдар,
​тойым түгiл
​қайғым менен мұңым да.
​Заман өттi –
​қансыратып қанаған,
​заман өттi –
​қалтыратып тонаған.
​Тәуелсiздiк келдi, мiне, ақыры!
​Çорға жеттiм,
​зорға жеттiм мен оған.

Құтылмаған кiнәраттан,
​күнәдан,
​бар шындықты iштей үнсiз құраған, –
​ағыл-тегiл көздiң жасын көл етiп,
​күнi кеше былай деп мен жылағам:
​«Жаным кеттi қарайып,
​қопарылды тiрегiм,
​айтыңдаршы,
​халайық,
​қалай өмiр сүремiн?!

Қалай жүрем,
​Темiрден
​соғып шыдам,
​төзiмдi...
​Көрiп едiм бәрiн мен
​ойып алды көзiмдi.

Қалай жүрмiн –
​құламай! –
​Қазды менiң түбiмдi.
​Сөз айтып ем –
​шыдамай! –
​Қырқып алды тiлiмдi.

Қай жерде мен тайқып ем?! –
​Сынап тағы бағымды –
​ойымды мен айтып ем,
​отқа салды жанымды.
​Төктiм үнсiз жасымды,
​кеуiп қалды таңдайым,
​көтерiп ем басымды
​қақ айырылды маңдайым!» –
​Күнi кеше дәл осылай жылағам!
​Жылағанмын –
​көздiң жасын бұлағам.
​Уhiлеген менiң өксiк демiмнен
​теңiз толқып,
​тау күңiренiп құлаған.

Соны ойласам –
​у мен зәрдi iшем мен.
​Соны ойласам –
​қайғы, мұңға түсем мен.
​Тудық бiздер көрiнбейтiн бұғаумен.
​Жүрдiк бiздер көрiнбейтiн кiсенмен.

Өз жерiмде ала алмастан рұқсат,
​өзiмiзге жүрдiк бiздер құрық сап...
​Үндетпестен тас тықты да көмейге,
​қойды сонсоң аузымызға құлып сап.

Қапаландық,
​жәбiрлендiк,
​зарладық,
​өзгелерге жанды қидық,
​арнадық, –
​қырылдық қой қорғап бiздер Мәскеудi,
​ал Мәскеуден қорғана бiз алмадық.

Таптап, қырқып,
​жоқ еттi де нуымды,
​жазирамды отқа салып қуырды.
​Жуынды еттi кәусар менен суымды,
​​шұлғау еттi қасиеттi туымды.

Мұның бәрiн,
​мұның бәрiн ұғынам...
​Жүрек жара –
​зарзаманның мұңынан.
​Сол кезде мен азаттық деп, теңдiк деп,
​бөрi болып Айға қарап ұлығам!

Тәуелсiзбiн, ендi, мiне, мен бүгiн.
​Келдi кiрiп азаттығым, теңдiгiм.
​Бостандықта бойлығым мен ендiгiм!
​Шешiл ендi, шемен болған шерлi үнiм.

Кеуделердi тарылтпасын кек қысып,
​кетедi одан өр далама өрт түсiп...
​Құсқа айналып кеудемдегi жүрегiм
​сүйiншiлеп келер күнге кеттi ұшып.